Nie zawsze artysta przystępując do pracy wie dokładnie czego chce. Ogarnia, czy omiata wzrokiem pole widzenia i pole widzialnego. Coś wpadnie, coś przeleci, sprawiedliwości czy obiektywności darmo szukać w tym spojrzeniu/wzroku. Właściwie najtrudniej orzec czemu akurat „to", a nie coś innego. Tytułowe „To" wybrał Czesław Miłosz, dla jednego ze swoich ostatni tomów wierszy, skrywając w nim to co nadchodzące, nieuniknione, i ostateczne. Stary pisarz był z „tym" w jakimś sensie pogodzony, był z „tym", czyli własną śmiercią.
Możemy zasadnie zapytać co jest „tym" w tym przypadku, ową tytułową dla malarki „solą w oku"? Sól na języku jest sensem smaku, nierzadko jego istotą, wręcz. Ale w oku musi drażnić, przeszkadzać, szczypać. Najlepiej przemyć, wypłukać, usunąć jak najszybciej; wrócić pospiesznie do normalności, czyli do rutynowego oglądu rzeczy i świata. Tak wszak jest lepiej, normalniej, zwyczajnie. Ale czy tak musi i powinno być w sztuce? No raczej nie, właśnie! Sztuka szuka owej soli i chce ją odnaleźć i jeśli odnajduje, to tworzy obrazy, które zostają z nami, i choć nie zawsze się tak udaje, ale bywa, że na dłużej. To szczęśliwe chwile w życiu artysty i oglądających.
Agnieszka Apoznańska przyznaje: „Sięgając po temat nie zawsze wiem, dlaczego dana mnie rzecz interesuje. Poprzez proces malarski, pracę seriami nad danym zagadnieniem szukam i wydobywam sytuacje, które mogłyby załagodzić potrzebę twórczą. Czasem „oddech" następuje po kilku obrazach, czasem potrzeba całych serii. Poszukiwania formy, zapamiętane fragmenty z rzeczywistości zapisane w obrazie, będącym jednocześnie rzeczą samą w sobie".
A co może stać tym tematem? Fotografia z własnego lub cudzego dzieciństwa. Przypadkowa nierzadko chwila przytrzaśnięta spustem migawki; albo niejasne wspomnienia galeryjnych obrazów mistrzów wielkich i niewielkich, które nakładając się pod powiekami tworzą swoiste obrazowe palimpsesty, przenoszone następnie na płótno. Wspomnienie osoby i postaci zapamiętanej w jakimś najzwyklejszym otoczeniu, pośród rzeczy zwykłych, które z czasem i zmieniającymi się okolicznościami i stają się niezwykłe. Pamięć zabawia się nami i naszymi myślami i wspomnieniami.
Dobrze ten stan pewnego zawieszenia, niepewności, niedookreśloności oddaje przyjęta przez Apoznańską malarska technika realistyczna, ale rozmyta, tracąca kontury i kolory. Jakby poruszona, czy zamglona, nieco „przesunięta" w stronę nierealnego, nieuchwytnego, niedotykalnego. Obraz widmo, obraz duch, powidok widzialnego, niby zatrzymany, ale jakby bez pewności, że takim zostanie, i że może dalej znikać nam sprzed oczu i tylko nie wiadomo, czy ten proces zatrzyma się, czy będzie trwał wiecznie, pozostając swoiście niedowidzianym. A może, to tytułowa sól w oku przeszkadza nam wszystko wyraźnie zobaczyć.
kurator wystawy - Bogusław Deptuła
ENG
When the artist starts working, he does not always know exactly what he wants. He sweeps with his eyes the field of vision and the field of the visible. Something falls in, something flies by, justice or objectivity is sought for free in this look/eye. In fact, it is most difficult to say why "this" and not something else. Czeslaw Milosz chose the "it" of the title for one of his last volumes of poems, hiding in it that which is coming, inevitable, and final. The old writer was, in a sense, reconciled to "this," to his own death.
We may reasonably ask what is "this" in this case, the "salt in the eye" of the painter? Salt on tongue is the sense of taste, frequently its essence, even. But in the eye it must irritate, disturb, pinch. It is best to wash it out, rinse it off, remove it as quickly as possible; return hastily to normality, that is, to a routine view of things and the world. After all, this is better, more normal, ordinary. But does it have to be like that in art? No, not exactly! Art is looking for this salt and wants to find it, and if it finds it, it creates images that stay with us, and even though it doesn't always work out that way, sometimes it stays with us for longer. These are happy moments in the life of the artist and viewers.
Agnieszka Apoznańska admits: "When reaching for a subject I don't always know why a particular thing interests me. Through the painting process, working in series on a given issue, I look for and bring out situations which might alleviate the creative need. Sometimes the "breath" comes after a few paintings, sometimes a whole series is needed. The search for form, remembered fragments of reality recorded in the image, which is also a thing in itself".
And what can become this subject? A photograph from one's own or somebody else's childhood. An accidental moment, frequently blocked with a shutter release; or vague recollections of gallery pictures by great and small masters which - overlapping under one's eyelids - develop specific picture palimpsests, later transferred onto canvas. The recollection of a person and a character remembered in some most ordinary surroundings, among ordinary things, which with time and changing circumstances become extraordinary. Memory entertains us and our thoughts and memories.
This state of a certain suspension, uncertainty, indefinite character is well illustrated by the realistic painting technique adopted by Apoznańska, though blurred, losing contours and colors. As though moved or foggy, slightly "shifted" towards the unreal, elusive, untouchable. A phantom image, a ghost image, an afterimage of the visible, seemingly stopped, but as if with no certainty that it will stay that way, and that it can continue to disappear from our sight, and only one does not know whether this process will stop or continue forever, remaining peculiarly invisible. Or maybe it is the title salt in the eye that prevents us from seeing everything clearly.
curator of the exhibition - Bogusław Deptuła
We may reasonably ask what is "this" in this case, the "salt in the eye" of the painter? Salt on tongue is the sense of taste, frequently its essence, even. But in the eye it must irritate, disturb, pinch. It is best to wash it out, rinse it off, remove it as quickly as possible; return hastily to normality, that is, to a routine view of things and the world. After all, this is better, more normal, ordinary. But does it have to be like that in art? No, not exactly! Art is looking for this salt and wants to find it, and if it finds it, it creates images that stay with us, and even though it doesn't always work out that way, sometimes it stays with us for longer. These are happy moments in the life of the artist and viewers.
Agnieszka Apoznańska admits: "When reaching for a subject I don't always know why a particular thing interests me. Through the painting process, working in series on a given issue, I look for and bring out situations which might alleviate the creative need. Sometimes the "breath" comes after a few paintings, sometimes a whole series is needed. The search for form, remembered fragments of reality recorded in the image, which is also a thing in itself".
And what can become this subject? A photograph from one's own or somebody else's childhood. An accidental moment, frequently blocked with a shutter release; or vague recollections of gallery pictures by great and small masters which - overlapping under one's eyelids - develop specific picture palimpsests, later transferred onto canvas. The recollection of a person and a character remembered in some most ordinary surroundings, among ordinary things, which with time and changing circumstances become extraordinary. Memory entertains us and our thoughts and memories.
This state of a certain suspension, uncertainty, indefinite character is well illustrated by the realistic painting technique adopted by Apoznańska, though blurred, losing contours and colors. As though moved or foggy, slightly "shifted" towards the unreal, elusive, untouchable. A phantom image, a ghost image, an afterimage of the visible, seemingly stopped, but as if with no certainty that it will stay that way, and that it can continue to disappear from our sight, and only one does not know whether this process will stop or continue forever, remaining peculiarly invisible. Or maybe it is the title salt in the eye that prevents us from seeing everything clearly.
curator of the exhibition - Bogusław Deptuła
